Een gesprek met een kind zonder ouders erbij geeft het kind soms meer ruimte om vrijuit te vertellen over ervaringen, bijvoorbeeld met ongewenst seksueel gedrag van andere kinderen of familie of bekenden.

Voorbeeld uit de praktijk
Een huisarts uit Nijmegen pakt het als volgt aan:

“Ik vind het in een situatie als deze belangrijk om waar de moeder of vader bij is tegen het kind te zeggen dat ik van haar begrijp dat ze vervelende dingen heeft meegemaakt en dat ik weet dat het soms niet zo gemakkelijk is om over dat soort dingen te praten waar je ouders bij zijn. Ook zeg ik dat het heel belangrijk is dat we weten wat er nou precies is gebeurd, om ervoor te zorgen dat het niet nog eens gebeurt. Ik zeg tegen het kind dat ik graag eventjes alleen met haar wil praten, terwijl haar moeder in de wachtkamer wacht. Daarna zullen we haar moeder weer binnenvragen en met haar bespreken wat zij moet weten en wat we eraan gaan doen. Daarna richt ik mij tot de moeder. Ik zeg haar dat ik begrijp dat zij zich grote zorgen maakt en wellicht zelfs boos is en dat het vanzelfsprekend is dat zij als moeder wil weten wat er is gebeurd met haar kind. Maar toch is het belangrijk dat ik nu even alleen met het kind praat, zal ik zeggen, terwijl de moeder wacht in de wachtkamer. Terwijl ik dat zeg, sta ik op en doe de deur open, zodat de kans het grootste is dat de moeder ook werkelijk naar de wachtkamer gaat. Wat ik na het gesprek met het kind aan haar moeder zal vertellen, dat bespreek ik eerst met het kind. Medebepalend daarvoor zijn de ernst van de feiten en de kans op herhaling.